W poniedziałek, 2 grudnia – zaczynamy Roraty: o 6.30
****
Modlitwy poranne w kościele – o 6.15
Oczekiwanie – w tym słowie streszcza się najgłębszy sens Adwentu, który właśnie zaczynamy. Wszystko wokół podpowiada nam, że to adwentowe oczekiwanie jest wyjątkowe, inne niż wszystkie pozostałe oczekiwania. Bo w Adwencie przygotowujemy się na najważniejsze narodziny w historii świata – Jezusa Chrystusa.
***
.
Okres Adwentu dzieli się w liturgii na dwie części:
Do 16 grudnia, kiedy czytane są teksty biblijne, zapowiadające powtórne przyjście Zbawiciela na końcu świata i przygotowujące do spotkania z Chrystusem Sędzią.
Dni powszednie w tym okresie przyjmują wszystkie obchody wyższe rangą (tzn. wspomnienia dowolne, obowiązkowe, święta i uroczystości). Od 17 grudnia zaczyna się okres przygotowania do przeżywania Tajemnicy Wcielenia Syna Bożego w liturgii świąt Bożego Narodzenia. w tym okresie w dni powszednie można obchodzić jedynie święta i uroczystości.
RORATY – W czasie całego Adwentu, poza niedzielami i Uroczystością Niepokalanego Poczęcia NMP (8 grudnia), odprawiane są Roraty. Są to Msze święte ku czci Najświętszej Maryi Panny, odprawiane bardzo wczesnym rankiem. Ich nazwa pochodzi od łacińskich słów pieśni często śpiewanej na ich początku – „Rorate caeli desuper” (Spuśćcie rosę, niebiosa).
Najstarsze ślady Rorat w polskiej tradycji pochodzą z XII w. W XVI w. były powszechnie znane w całym kraju. W czasie Rorat przy ołtarzu znajduje się dodatkowa, ozdobna świeca – symbolizuje ona obecność Maryi. Eucharystia rozpoczyna się przy zgaszonych światłach; zapalają się one dopiero podczas uroczystego hymnu „Chwała na wysokości Bogu”. Jest to jeden z nielicznych przypadków w roku liturgicznym, kiedy hymn ten śpiewa się każdego dnia (chociaż wyłącznie podczas Rorat). Msze św. odprawiane przed wschodem słońca, podkreślają wyjątkowość tego okresu.
Tak wyjątkowa obecność Matki Bożej w Adwencie ma głęboki sens. Maryja jest mistrzynią adwentowego oczekiwania. Jako córka Izraela, jako Matka Pana Jezusa i jako Matka Kościoła. Z Izraelem czekała na Mesjasza, a kiedy Anioł zwiastował jej, że pocznie i porodzi Syna, Emmanuela, oczekiwała na Życie, które cudownie w niej wzrastało. Razem z Kościołem czeka na przyjście chwalebnego, uwielbionego Chrystusa, a królując w niebie razem z Nim, wspiera Kościół w jego oczekiwaniu na ostateczny Dzień Pański.
ŚWIECA RORATNIA – RORATKA – Zazwyczaj jest to wysoka świeca koloru białego lub jasnożółtego, przewiązana białą wstążką i udekorowana zielenią. W kościołach umieszczana w środku wieńca adwentowego lub na ołtarzu i zapalana w czasie roratnich Mszy świętych. Symbolizuje Maryję, która w mroczny czas adwentowy w swoim łonie niesie światu Chrystusa – Światłość Prawdziwą.
WIENIEC ADWENTOWY – Jednym z najbardziej wymownych zwyczajów adwentowych jest wieniec. Ten niemiecki zwyczaj znany jest w Polsce od ponad 160 lat. Wywodzi się on z symboli światła Wykonuje się go z gałązek szlachetnych drzew iglastych, takich jak: świerk srebrzysty, jodła pospolita, daglezja zielona lub też sosna zwyczajna. Wieniec może być również wykonany z liści laurowych lub mahoniowych. Na wieńcu są umieszczone cztery świece symbolizujące cztery niedziele adwentowe. Świece zapala się w kolejne niedziele Adwentu (najpierw jedną, potem dwie itd).
LAMPIONY ADWENTOWE – Innym przejawem adwentowej liturgii światła jest lampion. Przygotowuje się go najczęściej z brystolu lub kartonu. Stanowi on formę czworoboku zamkniętego, którego ścianki, podklejone od wewnątrz kolorową bibułką, przypominają gotyckie witraże z symbolami chrześcijańskimi lub scenami biblijnymi.
Wewnątrz umieszcza się świecę, która zapalana jest na początku Mszy roratniej. Idąc na roraty, dzieci zabierają je ze sobą do kościoła. „W niektórych parafiach zachował się piękny zwyczaj, że ludzie gromadnie i ze światłami śpieszą na roraty” – wspominał w swoim przemówieniu św. Jan Paweł II.
WĘDRUJĄCA FIGURKA MATKI BOŻEJ – Zwyczaj ten praktykowany jest w wielu polskich parafiach. Polega na przyjmowaniu figury Matki Bożej z kościoła po roratach do tej rodziny, której dziecko wyciągnęło szczęśliwy los. Rodzina ta wraz z dziećmi przyjmuje figurę Matki Bożej na jeden dzień.
Przyjmując posąg Matki Bożej celebrują wszyscy rodzinną liturgię, śpiewając pieśni adwentowe i Maryjne, czytając i rozważając Pismo Święte oraz odmawiając różaniec i inne modlitwy. Ta forma adwentowego przeżycia daje bardzo dużo możliwości wprowadzenia do rodziny ducha modlitwy i adwentowego nastroju. Rodzina w znaku figury zaprasza Maryję do swego domu. W ten sposób ponawia się scena sprzed 2000 lat, kiedy to Maryja udała się do domu Elżbiety i Zachariasza by przed przyjściem na świat św. Jana Chrzciciela usłużyć swojej krewnej Elżbiecie.
DOBRE UCZYNKI – Dobre uczynki adwentowe – wszyscy wiedzą, że przed nowonarodzonym Panem Jezusem trzeba stanąć z sercem pełnym dobrych uczynków, dlatego szczególnie podczas Adwentu starają się wzajemnie sobie pomagać, czynić wiele dobroci i miłości.
SPOWIEDŹ ADWENTOWA – Spowiedź adwentowa – warto w tym szczególnym czasie miłości i wzajemnego przebaczania skorzystać z rekolekcji adwentowych, a także z sakramentu pokuty, aby nie tylko z ludźmi się pojednać ale przede wszystkim z Bogiem.
ŚWIĘTY MIKOŁAJ – Św. Mikołaj – w pierwszej części adwentu, 6 grudnia przeżywamy wspomnienie św. Mikołaja Biskupa, który zasłynął z wielkiej dobroci dla potrzebujących. Od wieków trwa tradycja obdarowania innych prezentami. Świętym Mikołajem może być każdy człowiek, ten duży jak i ten mały. A nawet powinien nim być każdy – to nasz obowiązek! Być świętym Mikołajem to tyle, co być chrześcijaninem i wypełniać jak najlepiej potrafimy przykazanie miłości.
